November Might Be Fine
All
Independent
🇵🇱
Wszyscy, przygotujcie się na ponad osiemdziesiąt minut muzyki, z którą po raz pierwszy obcowałem... Już od piątej rano. To było moje przedwczesne przebudzenie, więc decyzja o przesłuchaniu tego właśnie albumu była jak najbardziej trafna. Nikt chyba za bardzo nie lubi kiedy ktoś lub coś mu gada zbyt dużo po przebudzeniu, a przez długi, początkowy czas, ten album jest po prostu instrumentalny, ale nie ciemny czy drętwy, więc muzyka zespołu rozjaśniła mi w głowie podczas gdy za oknem panowały jeszcze resztki nocnego mroku.
November Might Be Fine ustawił swoje brzmienie gitar tak, że nie brzmią oni metalowo, gdyby posunęli się o jeden krok dalej, tak mogłoby być, jednak tak nie jest, a ja sam nie mam nic przeciwko dobremu, post rockowemu albumowi, jaką płytą All jest.
Dobre są tu sekwencje spokojniejsze, wyciszające wariata w moim wnętrzu, w których zespół wpłata umiejętnie syntezatorowe-ambientowe fragmenty gdzie czuje jakbym płynął gdzieś pod powierzchnią oceanu podziwiając jego niesamowitości. Gdy tego nie ma, November Might Be Fine rozpoczyna burze emocji, już w formie grania z efektami i zniekształceniami gitarowymi gdzie zespół gra melodyjne, fascynujaco pomysłowo, warstwowo instrumentalnie, ale powtarzalnie, tak że każdą piosenkę szybko się przyswaja, a nie próbuje się je zrozumieć.
Muszę się przyznać że lubię wszystko co jest POST, a dźwięki rockowe tej płyty są w pewnym sensie bardzo przygodowe, działają na wyobraźnię, w takim trochę zniekształconym, ale czytelnym obrazie jaki może zaproponować post rock, w tym wypadku w wydaniu polskiego November Might Be Fine .
Jakoś w drugiej połowie albumu są już w utworach wokale, ładnie, czysto zaśpiewane i te ekstremalniejsze, które tracą o black metal. Ważne! Album z czasem staje się dla mnie lepszy, wciągający, nie męczący z powodu jego długości. Powiem nawet, że po cudownie przyjemnym, ostatnim kawalku Love miałem mały niedosyt, bo lubię uczestniczyć w uniwesumi tego zespołu, który żongluje pomysłami muzycznymi niczym czarodzieje nierzeczywistości. Tytuły piosenek powiedzą wam dźwiękami jakie emocje może dostarczyć wam ten album, ewentualnie...
November Might Be Fine ustawił swoje brzmienie gitar tak, że nie brzmią oni metalowo, gdyby posunęli się o jeden krok dalej, tak mogłoby być, jednak tak nie jest, a ja sam nie mam nic przeciwko dobremu, post rockowemu albumowi, jaką płytą All jest.
Dobre są tu sekwencje spokojniejsze, wyciszające wariata w moim wnętrzu, w których zespół wpłata umiejętnie syntezatorowe-ambientowe fragmenty gdzie czuje jakbym płynął gdzieś pod powierzchnią oceanu podziwiając jego niesamowitości. Gdy tego nie ma, November Might Be Fine rozpoczyna burze emocji, już w formie grania z efektami i zniekształceniami gitarowymi gdzie zespół gra melodyjne, fascynujaco pomysłowo, warstwowo instrumentalnie, ale powtarzalnie, tak że każdą piosenkę szybko się przyswaja, a nie próbuje się je zrozumieć.
Muszę się przyznać że lubię wszystko co jest POST, a dźwięki rockowe tej płyty są w pewnym sensie bardzo przygodowe, działają na wyobraźnię, w takim trochę zniekształconym, ale czytelnym obrazie jaki może zaproponować post rock, w tym wypadku w wydaniu polskiego November Might Be Fine .
Jakoś w drugiej połowie albumu są już w utworach wokale, ładnie, czysto zaśpiewane i te ekstremalniejsze, które tracą o black metal. Ważne! Album z czasem staje się dla mnie lepszy, wciągający, nie męczący z powodu jego długości. Powiem nawet, że po cudownie przyjemnym, ostatnim kawalku Love miałem mały niedosyt, bo lubię uczestniczyć w uniwesumi tego zespołu, który żongluje pomysłami muzycznymi niczym czarodzieje nierzeczywistości. Tytuły piosenek powiedzą wam dźwiękami jakie emocje może dostarczyć wam ten album, ewentualnie...
🇬🇧
Everyone, get ready for over eighty minutes of music that absorbed me completely... Already at five in the morning. It was my premature awakening, so the decision to listen to this particular album was the right one. I don't think anyone likes it when someone or something talks to them too much after waking up, and for a long, initial time, this album is just instrumental, but not dark or dread at all, so the band's music lighten up things in my head while it was still pitch black outside.
November Might Be Fine set up their guitar sound so that they don't sound metal, if they went one step further, they could, but as they not, I have nothing against a good, post -rock music, which album All is.
What's good here are tranquil sequences, calming down the madman inside me, in which the band incorporates synthesizer-ambient fragments where I feel like I'm floating somewhere under the surface of the ocean, admiring its natural miracles. When this is not the case, November Might Be Fine lost themselves in a storm of emotions, in the form of guitar distortions where the band plays melodious, open-minded - layered instrumentals, somewhat repetitive, so that each song is quickly absorbed by me, rather than trying to understand music. .
I must admit that I like everything that is POST, and the rock of this album is in a sense adventurous that stimulate my imagination in the slightly distorted but clear image that post rock can offer, which in this case is the Polish band November Might Be Fine.
Somewhere in the second half of the album there are already regular vocals in the songs, nicely, cleanly sung, and those more extreme ones that sound black metal. Important! The album becomes better for me over time, I am not tiring because of its length. I can even say that after the wonderfully pleasant last song entitled Love, I was a little dissatisfied, because I like participating in musical universe of this band, where they juggle ideas like wizards of unreality. The song titles will tell you by sounds what emotions this album can bring to you, eventually...
November Might Be Fine set up their guitar sound so that they don't sound metal, if they went one step further, they could, but as they not, I have nothing against a good, post -rock music, which album All is.
What's good here are tranquil sequences, calming down the madman inside me, in which the band incorporates synthesizer-ambient fragments where I feel like I'm floating somewhere under the surface of the ocean, admiring its natural miracles. When this is not the case, November Might Be Fine lost themselves in a storm of emotions, in the form of guitar distortions where the band plays melodious, open-minded - layered instrumentals, somewhat repetitive, so that each song is quickly absorbed by me, rather than trying to understand music. .
I must admit that I like everything that is POST, and the rock of this album is in a sense adventurous that stimulate my imagination in the slightly distorted but clear image that post rock can offer, which in this case is the Polish band November Might Be Fine.
Somewhere in the second half of the album there are already regular vocals in the songs, nicely, cleanly sung, and those more extreme ones that sound black metal. Important! The album becomes better for me over time, I am not tiring because of its length. I can even say that after the wonderfully pleasant last song entitled Love, I was a little dissatisfied, because I like participating in musical universe of this band, where they juggle ideas like wizards of unreality. The song titles will tell you by sounds what emotions this album can bring to you, eventually...
Tracklist:
1.HOPE 05:30
2.DREAM 07:19
3.SORROW 01:09
4.ALL 12:26
5.FEAR 14:40
6.GRIEF 03:21
7.NONE 15:19
8.TRUTH 16:52
9.LOVE 09:52
1.HOPE 05:30
2.DREAM 07:19
3.SORROW 01:09
4.ALL 12:26
5.FEAR 14:40
6.GRIEF 03:21
7.NONE 15:19
8.TRUTH 16:52
9.LOVE 09:52
Review by Slawek Migacz
Added: 19.11.2023
Added: 19.11.2023
